مینای مهتاب

این کتاب داستان زوجی است در پی حقیقت.در این نمایش نامه نویسنده با طنزی سیاه،تحلیل ظریف از دلدادگی و زندگی شویی ارائه می دهد و خواننده متحیر و شگفت زده را هر لحظه غافلگیر می کند.شخصیت های اصلی نمایش نامه زن و شوهری به نام های لیزا و ژیل هستند.ژیل یک نویسنده است که بر اثر ضربه ای که به سرش خورده،حافظه ی خویش را از دست داده و پانزده روز در کما بوده و لیزا زنی میان سال و نقاش که بعد از سال ها زندگی شویی،با همسر خود روبه روست،درست مانند همان روزی که در یک مهمانی عروسی با هم آشنا شدند.تصویر سازی اشمیت از زندگی زن و شوهری هولناک است.اما باید آنرا خواند : ترسناک است و زیبا و دوست داشتنی،و خیلی واقعی،یک اثر خوب برای لذت بردن.

بخشی از کتاب : 

ژیل : آیا در مورد صندلی هایی هم که قرچ و قرچ می کنند،من نظریه ای داده ام؟

لیزا : البته ! هیچ وقت اجازه ندادی من یک قطره روغن روی مارپیچ آن بچکانم.اصولا"تو هر قرچ و قروچی را به عنوان یک زنگ هشدار به حساب می آوری.معتقدی یک صندلی گردان زنگ زده،فعالانه در مبارزات علیه رخوت عمومی جسم نقش ایفا می کند.

ژیل : یعنی من برای هر چیز فلسفه ای دارم ؟

لیزا : تقریبا"بله.​​​​​​اجازه نمی دهی میز کارت را مرتب کنم.کاغذهایی را که درهم و برهم روی یکدیگر تلنبار می کنی" نظم بایگانی تاریخی" می نامی.معتقدی یک کتابخانه ی بدون گرد و خاک بیشتر یک کتابخانه ی سالن انتظار است.می گویی خرده نان های به زمین ریخته شده،کثیف نیستند،چون همان نانی هستند که می خوریم.حتی اخیرا"به این باور رسیده ای که خرده ها،اشک های نان هستند.نانی که وقتی تکه تکه اش می کنیم به گریه می افتد.خلاصه اینکه تختخواب ها و کاناپه ها محرومیت می کشند.تو لامپ های سوخته شده را فورا"عوض نمی کنی،بهانه می آوری که چند روزی باید برای وفات نور،عزاداری کرد.پس از پانزده سال،بررسی و مطالعه و زندگی مشترک شویی،به هر حال توانسته ام انبوهی از نظریات و تئوری های تو را در یک جمله فیلسوفانه خلاصه کنم : دست به ترکیب هیچ چیز در خانه نباید زد !